Η συμβατική ιστορία μας έχει περάσει συγκεκριμένα δεδομένα που αφορούν την ιστορία, την χρονολόγηση γεγονότων και φαινομένων.
Έτσι, όταν βγαίνει στο φως της δημοσιότητας κάποιο διαφορετικό στοιχείο, ικανό να ανατρέψει τα δεδομένα και να διαταράξει τις ισορροπίες, τότε το σύστημα μέσω των «ειδικών», κάνει τα αδύνατα δυνατά για να διατηρήσει τα κεκτημένα. [ad#ad-1]Όπως και να έχει εκεί που σωπαίνουν οι άνθρωποι, μιλούν οι πέτρες και τα ευρήματα. Μια τέτοια περίπτωση, είναι και η μπαταρία της Βαγδάτης, η αρχαιότερη μπαταρία που έχει βρεθεί μέχρι στιγμής. Πολλοί προσπάθησαν να υποβαθμίσουν και αυτό το γεγονός, αλλά τα ευρήματα δεν αφήνουν κανένα περιθώριο για αμφισβήτηση.
Η ανακάλυψη της συσκευής
Η μεγάλη ανακάλυψη έγινε το 1938 από τον Γερμανό αρχαιολόγο Βίλχελμ Κόνιγκ, σε ανασκαφές στην περιοχή Κουτζούτ Ραμπού, ελάχιστα έξω από την Βαγδάτη, την εποχή που εργαζόταν εκεί, σχεδιάζοντας το αποχετευτικό της δίκτυο. Ένα πήλινο βάζο, με ύψος 14 εκατοστά και διάμετρο 8 εκατοστά. Το κυκλικό άνοιγμα στην κορυφή είχε διάμετρο 3,3 εκατοστά. Μέσα σε αυτό υπήρχε ένας χάλκινος κύλινδρος στερεωμένος (10 εκατοστά ύψος, 2,6 εκατοστά διάμετρος). Μέσα στον κύλινδρο υπήρχε μια μικρή σιδερένια ράβδος σφηνωμένη σε καπάκι από στερεή πίσσα, που είχε στο κέντρο του ένα στερεό κομμάτι σιδήρου, με μάκρος 7,5 εκατοστά και διάμετρο περίπου ένα εκατοστό.
Στη συνέχεια βρέθηκαν άλλα δώδεκα τέτοια βάζα, που ήταν όμως, σε χειρότερη κατάσταση, σε κοντινές περιοχές. Μάλιστα, στην Σελεύκεια, βρέθηκαν τέσσερα παρόμοια βάζα και δίπλα τους κομμάτια πιο λεπτών ράβδων σιδήρου και χαλκού, που ίσως να είχαν χρησιμοποιηθεί ως αγώγιμα καλώδια. Σύμφωνα με κάποιες άλλες πληροφορίες, ο Κόνιγκ δεν το βρήκε σε ανασκαφές, αλλά στην αποθήκη του μουσείου της Βαγδάτης, του οποίου ήταν και διευθυντής. Μάλιστα, ήρθε σε σύγκρουση εκείνη την περίοδο τόσο με την επιστημονική κοινότητα όσο και με το θρησκευτικό κατεστημένο.
Η χρονολόγηση και τα πειράματα
Σε κάθε περίπτωση ο Γερμανός αρχαιολόγος μετά από δύο χρόνια ερευνών δημοσίευσε εργασία στην οποία ανέφερε πως αυτό το εύρημα ήταν μία αρχαία μπαταρία. Μάλιστα, τεκμηρίωνε με ξεκάθαρο και απόλυτο τρόπο την άποψη του. Ένα γαλβανικό στοιχείο αποτελούμενο από δύο ηλεκτρόδια (από μέταλλα διαφορετικού δυναμικού) βυθισμένα μέσα σε ένα ηλεκτρολυτικό υγρό (στην αρχαιότητα χρησιμοποιούσαν συνήθως ξύδι ή κρασί). Οι τελικές εκτιμήσεις χρονολογούν την μπαταρία μεταξύ του 250 και 225 μ.Χ.
Αυτό που δεν έχει ξεκαθαρίσει μέχρι σήμερα και που δύσκολα θα ξεκαθαρίσει και στο μέλλον, είναι ποιοι είχαν εφεύρει τη συγκεκριμένη συσκευή. Τα υλικά από τα οποία ήταν κατασκευασμένη ήταν γνωστά στον ευρύτερο κόσμο εκείνης της εποχής. Μετά από χρόνια βρέθηκαν παρόμοιες συσκευές (πολύ μεγαλύτερες σε μέγεθος) και σε πόλεις της Αιγύπτου και παρόμοιου μεγέθους σε άλλες περιοχές του Ιράκ, ακόμα και κοντά στη Βαγδάτη (Κτησιφών).
Το 1940 ο μηχανικός Γουίλιαμ Γκρέι από τη Μασαχουσέτη, με διάφορα πειράματα και την προσθήκη ειδικού υγρού σε αντίγραφο της μπαταρίας, μέσα στον χάλκινο κύλινδρο, κατάφερε να καταγράψει στο βολτόμετρο τάση 0,5 volt. Το 1981, ο Αιγυπτιολόγος Άρνε Έγκεμπρεχτ, κατάφερε μέσα σε διάστημα δύο ωρών να επιχρυσώσει αντικείμενα. Η δική του μπαταρία αντίγραφο (την οποία είχε γεμίσει με χυμό σταφυλιών) έδινε τάση 0.87 volt. Επιχρύσωση ή επαργύρωση κοσμημάτων και στολιδιών έκαναν στην αρχαιότητα οι λαοί στη Μέση Ανατολή και σε κάποια μέρη συνεχίζεται και στις μέρες μας.
Σήμερα, με πειράματα που έχουν επαναληφθεί επανειλημμένως από επιστημονικές ομάδες, συσκευές όπως αυτή της Βαγδάτης λειτουργούν κανονικά. Στο μουσείο της Βαγδάτης υπάρχει αναπαράσταση της συσκευής, όπου χρησιμοποιήθηκαν παρόμοια υλικά και το αποτέλεσμα ήταν να παραχθεί ρεύμα με τάση 1,1 Volt.
Τον Μάρτιο του 2005 στην εκπομπή «ΜythBusters» του Discovery Channel, δέκα χειροποίητα βάζα συνδέθηκαν μεταξύ τους. Χρησιμοποιήθηκε χυμός από λεμόνι ως ηλεκτρολύτης για την ενεργοποίηση της ηλεκτροχημικής αντίδρασης μεταξύ του χαλκού και του σιδήρου. Τελικά, οι μπαταρίες παρήγαγαν 4 βολτ ηλεκτρικής ενέργειας.
Πιθανοί τρόποι χρήσης
Όπως γίνεται κατανοητό, μια σειρά από τέτοιες μπαταρίες συνδεδεμένες μεταξύ τους θα έβγαζαν μεγαλύτερη τάση. Η σύνδεση των μπαταριών θα μπορούσε να γίνει είτε με καλώδια (δεν βρέθηκαν στα ευρήματα) είτε με επιμετάλλωση. Η επιμετάλλωση πραγματοποιείται με δύο τρόπους: με σφυρηλάτηση λεπτών λωρίδων του ενός μετάλλου πάνω στο άλλο και με ηλεκτρόλυση. Άρα οι μπαταρίες θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν ως εργαλείο για ηλεκτρολυτική επιμετάλλωση σε κοσμήματα ή πολύτιμα στολίδια.
Άλλες πιθανές χρήσεις όπως τις αναφέρουν διάφοροι επιστήμονες είναι για θεραπευτικούς λόγους και για τελετές θρησκευτικού περιεχομένου. Σε κάθε περίπτωση δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τον τρόπο και το λόγο για τον οποίο χρησιμοποιούσαν στην αρχαιότητα αυτές τις μπαταρίες, αφού δεν είμαστε σε θέση να ξέρουμε το πώς σκέφτονταν και λειτουργούσαν οι άνθρωποι εκείνης της εποχής στην καθημερινότητα τους, ποιες ήταν οι ανάγκες τους και οι προτεραιότητες τους.
Αντίγραφα της μπαταρίας της Βαγδάτης έχουν κατασκευαστεί και μελετηθεί από αρκετές επιστημονικές ομάδες. Μπορούν να παράγουν τάση από 0,8 έως 2 volt. Σε κάθε περίπτωση το μόνο σίγουρο είναι πως ο Ιταλός φυσικός, Αλεσάντρο Βόλτα, δεν ήταν αυτός που ανακάλυψε για πρώτη φορά την ηλεκτρική μπαταρία (βολταϊκή στήλη) το 1800. Άλλωστε, ο Βόλτα χρησιμοποίησε στην ουσία τα ίδια υλικά με αυτά που βρέθηκαν στην αρχαία μπαταρία.