Tου Γιαννη Κουκουλα / gianniskoukoulas@gmail. com Αυτή η Εθνική σου προκαλεί πολλά συναισθήματα. Στην αρχή του αγώνα, σε απογοητεύει και... παρακαλάς να τελειώσει το παιχνίδι, για να μη συντριβεί. Στη διάρκεια, χωρίς να παίζει ποδόσφαιρο, σε κάνει να αναρωτιέσαι γιατί οι διεθνείς μας «κοιμούνται» στα πρώτα τριάντα λεπτά.Και όσο πλησιάζει το τέλος, αναρωτιέσαι πού βρίσκουν το κουράγιο και τη δύναμη, να μην το βάζουν κάτω, κυνηγώντας την ανατροπή, μέχρι το τελευταίο λεπτό. Και αυτό είναι που προκαλεί περισσότερη στεναχώρια, απ αυτή καθαυτή την ήττα.Υπάρχουν και στιγμές που θέλεις να... σπάσεις την τηλεόραση. Οπως αυτές, που ο Κατσουράνης, όποτε έπαιρνε την μπάλα δεν έκανε τίποτα άλλο, από «γιόμες» στην περιοχή των Τσέχων. Δεν μπορώ να φανταστώ πως είχε τέτοια εντολή από τον Σάντος.Και φυσικά και σ αυτό το παιχνίδι, δεν έλειψαν τα διαιτητικά λάθη, εις βάρος της Εθνικής μας. Πάλι της ακυρώθηκε ένα γκολ, που αν μετρούσε, κανείς δεν θα διαμαρτυρόταν, ενώ όσο εύκολα έδειχνε ο Γάλλος ρέφερι, τις κίτρινες εις βάρος μας, τόσο δύσκολα, τις έβγαζε για τους Τσέχους.Μαθηματικά βέβαια, η πρόκριση για την οκτάδα, ακόμα παίζεται, στο τρίτο και τελευταίο παιχνίδι, με τους Ρώσους. Κι αυτό είναι στα «συν» σε σχέση με το Ευρωπαϊκό του 2008.