''Αγωνίστηκε γιατί αγαπούσε τον τόπο του' τόνισε στο ΕΘΝΟΣ, η Αλίθια Κορτέζ, την ώρα που συνεχίζονται οι έρευνες για τον εντοπισμό του Χριστόδουλου Ξηρού.
Το ΕΠΤΑ ΗΜΕΡΕΣ είχε δημοσιεύσει την Κυριακή 12/1 την συνέντευξη της συντρόφου του Σάββα Ξηρού, λίγες μέρες αφότου είχε αποδράσει ο Χριστόδουλος Ξηρός, ο οποίος περίπου μία εβδομάδα μετά εμφανίστηκε στο προσκήνιο με την προειδοποιητική επιστολή-βίντεο.
Διαβάστε τί είχε δηλώσει η Αλίθια Ρομέρο στο ΕΘΝΟΣ της Κυριακής
Ο Σάββας Ξηρός έχει μετανιώσει «για τους νεκρούς και για τις ζωές που αφαίρεσε», δηλώνει στο Έθνος της Κυριακής η σύζυγός του Αλίθια Ρομέρο Κορτέζ.
«Αγωνίστηκε γιατί αγαπούσε τον τόπο του. Λάθος ή σωστό, η Ιστορία θα το κρίνει» σημειώνει η κ. Ρομέρο Κορτέζ, και αναφέρει ότι πολλές φορές της είπε «ότι η ‘17N’ από τη στιγμή που εξαρθρώθηκε, δεν υπάρχει. Κι αυτός προχωράει και τ’ αφήνει όλα πίσω. Ένας τυφλός ασθενής με τόσα προβλήματα, ο μόνος αγώνας που μπορεί να κάνει είναι για την υγεία και τη ψυχή του».
Την ίδια ώρα, σε κατάσταση συναγερμού παραμένει η Αντιτρομοκρατική, μετά την απόδραση του Χριστόδουλου Ξηρού.
Οι Αρχές εκτιμούν βρίσκεται στην Αθήνα, κρυμμένος σε κάποιο διαμέρισμα.
Με δηλώσεις του στο Πρώτο Θέμα, ο Αυγουστίνος Ξηρός, αδελφός του Χριστόδουλου και ένας από τους τελευταίους ανθρώπους που τον είδε, εκτίμησε ότι ο αδελφός του «θέλει να κάνει επανάσταση» και απέκλεισε το ενδεχόμενο να έχει διαφύγει στο Εξωτερικό.
Αλίθια Ρομέρο Κορτέζ: Η “νομάς” σύζυγος του Σάββα Ξηρού
H Alicia Romero Cortés έγινε γνωστή με τη σύλληψη των μελών της 17Ν πριν αρκετά χρόνια. Η ίδια είχε σχέση με το Σαββα Ξηρό, τον οποίο και πριν δύο χρόνια τελικά παντρεύτηκε στον Κορυδαλλό. Η κ.Κορτές γεννήθηκε στην Mallorca της Ισπανίας, ενώ είναι μόνιμος κάτοικος της χώρας μας για πάνω από 20 χρόνια.
Παρακάτω παρατίθεται ένα απόσπασμα από συνέντευξή της στο ΒΗΜΑ το 2002:
- Προηγουμένως είπατε ότι είσαστε νομάς. Για αυτά τα ταξίδια που κάνατε έχουν ειπωθεί παρά πολλά.
«Ναι, είμαι. Μάλιστα τώρα και επίσημα, αφού μένω σε τσαντίρι, σε τροχόσπιτο. Εφυγα μικρή από το σπίτι. Ζούσα στη Μαγιόρκα και αρχικά έπαιρνα το τρένο για να πάω στους παππούδες. Στα δεκαεπτά μου μάλωσα με τη μητέρα μου και έφυγα. Είχε προηγηθεί μια σύγκρουση με το σχολείο. Την τελευταία χρονιά μου είπανε: “Σε ποιο σχολείο θα πας του χρόνου;”. Δεν τους άρεσα πολύ. Αποφάσισα να πάω σχολείο στην Ινδία. Κάπως μακριά, αλλά το έκανα. Στην αρχή πήγα το ’77 σε ένα κοινόβιο στη Μαγιόρκα. Ηταν η εποχή των χίπις. Ο μπαμπάς μου είχε βάλει ντετέκτιβ να με παρακολουθούν. Είχε πάθει ζημιά ο άνθρωπος. Προτού φύγω για την Ινδία, μαθαίνω στη Βαρκελώνη ότι μια βραχονησίδα στη Μαγιόρκα θέλουν να την κάνουνε θέρετρο. Είναι το νησάκι Μπραντόνρα. Μια παρέα αποφασίσαμε να πάμε πάνω και να την καταλάβουμε. Ηταν η πρώτη και τελευταία πράξη αντίστασης που έχω κάνει. Ευτυχώς καταφέραμε να σώσουμε το νησί. Σήμερα είναι καταπράσινο. Εκεί γνώρισα έναν φωτορεπόρτερ με τον οποίο αποφασίσαμε να γνωρίσουμε τον κόσμο. Πήγαμε στην Ινδία, επηρεασμένοι από αυτά τα κινήματα επιστροφής στις ανατολικές φιλοσοφίες. Ηθελα να συνεχίσω να ταξιδεύω. Επέστρεψα στην Ισπανία, σπούδασα αισθητικός, έγινα αγρότισσα και αφού έβγαλα κάποια λεφτά πήγα Ταϊλάνδη, από εκεί Αυστραλία. Ταξίδευα. Πήγα με οτοστόπ στο Θιβέτ. Κόντεψα να πεθάνω από τις αρρώστιες».
- Στην Ελλάδα πώς φθάσατε;
«Ηρθα το 1987. Μετά από πέντε χρόνια παραμονής, πήγα στην Ικαρία και γνώρισα τον Σάββα. Εκείνο το βράδυ ετοιμαζόταν να φύγει αλλά γνώρισε εμένα. Είχε δέκα χρόνια να πάει στο νησί. Ηταν γλυκός άνθρωπος, διακριτικός. Μου είπε πως είναι αγιογράφος και εγώ ήθελα να μάθω αγιογραφία. Και μείναμε μαζί ως τώρα».